
Cukier trzcinowy jako pierwsi zaczęli uprawiać mieszkańcy Nowej Gwineii, natomiast jego produkcję, jako artykułu spożywczego, rozpoczęto w Indiach ok. 3000 p.n.e.
Cukrowiec lekarski, z którego pozyskuje się cukier, jest silnie krzewiącą się trawą. Jej grube łodygi mogą sięgać nawet 6 m i są wypełnione silnymi włóknami. Właśnie w łodygach gromadzi się cukrodajny sok. Sama trzcina stosowana była w ziołolecznictwie i medycynie ludowej jako roślina o właściwościach bakteriobójczych. Używano jej jako środka kojącego, przeciwbólowego, wykrztuśnego. A dziś w krajach, w których rośnie, trzciny używa się zamiast... Prozaku – na poprawę humoru.
W porównaniu do cukru białego, cukier trzcinowy cechuje się zawartością składników odżywczych: zawiera (choć w niewielkich ilościach) żelazo, wapń, fosfor, potas i magnez i dlatego uznawany jest za bardziej wartościowy dla organizmu.